14. Mam gdzieś rozkazy i chrzanić ten pieprzony Dzwonek Wyroczni...

14. Mam gdzieś twoje rozkazy i chrzanić ten pieprzony Dzwonek Wyroczni...

Szatynka , leżała nieprzytomna na ziemi. Jednak miała świadomość jej stanu, więc nie była w pełni bezwładna, po prostu nie miała siły nic zrobić.
Z ciemności wyłonił się duch jej przybranej matki, wyglądał na niezadowoloną z sytuacji jaka się dzieje.
-Pomyśleć, że ja Cię chroniłam, a to poszło na marne...-westchnęła
-Mamo-jęknęła dziewczyna, otwierając oczy i próbując unieść rękę. Sama nie wiedziała, czy mam omamy, czy to prawda.
-Przez Ciebie nie mogę przejść na tamtą stronę!-warknął wściekły duch kobiety.
-Gomen (Przepraszam)-wyjąkała dziewczyna
-Chroniłam Cię przed nim, a ty do niego dołączyłaś ?!
-Ja nie chciałam!-wysyczała przez zęby dziewczyna, duch przez chwilę był przerażony tonem, jakim odpowiedziała szamanka. W tym nie było nic pozytywnego, cała wypowiedź była przesiąknięta nienawiścią.
Kobieta nie poznała by jej, nie potrafiła  uświadomić sobie tego co się stało z dziewczyną, którą wychowywała od niemowlęcia.
-Zawiodłam się na tobie-oznajmiła chłodno matka dziewczyny, patrząc na nią  spod łba.
-Jest to zbyt niebezpieczne, byś żyła. Powinnaś zginąć, jeżeli dołączyłaś do Wielkiego.
-Oka-san przestań!-krzyknęła Iso, jej oczy zaszkliły się. Nigdy by nie pomyślała, że ktoś komu zaufała, coś takiego powie.
Ledwo uskoczyła przed pierwszym atakiem, była cała obolała.
"Cholera co robić?!"-myślała intensywnie właścicielka wilczycy, nie miała foryoku by wezwać Rose, a ta bez tego jej nie pomoże, zbyt wiele.
Usilnie próbowała wstać, ale jej się nie udało.
-Nie martw się Amane-chan, to nie boli-powiedziała unosząc katanę tuż nad dziewczyną, uśmiechając się jednocześnie ze śmiechu i smutku.
-To będzie szybka śmierć-mruknął duch, prawie wbijając ostrze, ale PRAWIE robi dużą różnicę...
-Tak bardzo kochałaś swoją przybraną córkę?-zapytał z kpiącym uśmiechem Asakura, patrząc na kobietę z wyższością.
-To jej wina!-warknął duch, spojrzenia jej i szamana spotkały się. Jego pogardliwe, a jej nienawistne.
-To nie była jej wina, a teraz Duchu Ognia. Pochłoń ją.-nakazał stróżowi szatyn, z radosnymi skrami w oczach.
-Nie rób tego -wyszeptała Amane, ale nie powstrzymała go.
Duch przybranej matki Iso zniknął w płomieniach stróża chłopaka.
-Zostawić Cię na jakiś czas samą, a ty co?-zapytał retorycznie, z rozbawieniem. Wydawał się wesoły, jak nigdy z tej całej sytuacji.
-Widzę, że jesteś już uczestniczką turnieju-rzekł zadowolony.
-Zamknij się!-odpowiedziała
-Teraz będziesz mogła w drugiej rundzie, walczyć u mojego boku-postanowił się z nią podroczyć, ale nie przewidział skutków tego...
-A zabieraj ten pieprzony dzwonek w cholerę!-krzyknęła rzucając rzeczą, o której była mowa (Brak synonimów -,-). Przedmiot rozbił się na dwa kawałki. Chłopak uniósł na nią wzrok.
Była blada jak ściana, a jej oczy szkliły się od łez.
"Co się jej stało?!"-pytał siebie w myślach, niemożliwe by nastrój zmieniał się tak szybko. Musiał być jakiś konkretny powód tego zjawiska.
Amane płakała, z niewiadomych nikomu powodów. Przed jej oczyma pojawiały się jakieś dusze.
-Nasz klan zawiódł się na Tobie-oznajmił jeden z duchów. Szatynka nie wiedziała kim, są dane dusze.
-Zdradziłaś nas!-powiedział drugi
- Dziecko dlaczego ?-zapytała dusza, kobiety z głosem pełnym żalu. Szamanka kogoś w niej rozpoznała, tylko kogo ?
Cały obraz się urwał, kiedy Asakura wziął ją na ręce i zaniósł do obozu.
-Co się stało?-zapytała nieprzytomnie dziewczyna i po chwili od bruknęła.
-Możesz mnie postawić na ziemie ?!
-Już się uspokoiłaś ?-zapytał, wchodząc do namiotu.
-Nie widać-mruknęła zażenowana. Położyła się na macie i odwróciła głowę w przeciwną stronę ku niemu.
-To, że zniszczyłaś dzwonek nic Ci nie da. Nadal jesteś w turnieju-oznajmił.
-Aha-warknęła
-Mogłabyś odwrócić głowę kiedy do Ciebie mówię ?!-powiedział łapiąc dziewczynę za podbródek i odwracając ją w swoją stronę.
-Nie-powiedziała znowu się odwracając i chowając w kocu.
-Chce spać!-warknęła i udałą, że chce spać.

Hao :

Ona powoli wyprowadza mnie z równowagi. Jak widziałem ją po raz pierwszy, zachowywała się inaczej, ale czułem, że te pozytywne emocje, nie były rzeczywiste. Jak widać nie dużo się pomyliłem, ale w turnieju musi wziąć udział. Pewnie niedługo przybędzie Silva i przy okazji, da nowy Dzwonek dla niej. 

-Jak się obudzisz to porozmawiamy -westchnąłem do śpiącej dziewczyny.... 

***

Beznadzieje jak wszystko co piszę, ale to już przerosło granicę...

Zocha, moja koleżanka mi to uświadomiła, mówić, że nie potrafię pisać o niczym innym jak o śmierci, itp... 

Trudno Life is Brutal -,-. Nie każdy potrafi pisać szczęśliwe zakończenia. Szczególnie gdy żadnego nie doświadczył >.<, ale ten rozdział jest okropny.